dinsdag 26 juli 2011
woensdag 20 juli 2011
Uit de oude doos
Gravend in mijn eigen verleden vind ik een paar foto's genomen in 1997 tijdens het schoonmaakweekend dat ik toen organiseerde. Bij deze een oproep: Wie heeft er mooie foto's van deze grot?
Ik zie ze graag op ons blog!
Ik zie ze graag op ons blog!
 |
| Links op de foto Tjerk, rechts Keith |
 |
De oogst van een paar uurtjes rommel rapen. |
dinsdag 19 juli 2011
NM16/17072011 Jos, Liset, Erik
Zaterdag beginnen we met de schets van de metro, dit is de gang in het
beneden niveau, net achter de Benitier.
Om de Benitier (doopfont) te legen had Jos zijn laplandmok en een leeg
tonnetje meegenomen. Iemand was ons echter voor geweest zodat we snel
konden starten met het schetsen van de gangvormen. Na enige uitleg van Jos
(de leermeester) kon ik (de leerling) aan de slag met de palmtop en de
DistoX. De distoX geeft je de mogelijkheid om heel nauwkeurig te schetsen
doordat je onbeperkt metingen kunt doen en zo de contouren van de gang
nauwkeurig vast kunt leggen. Ook de hoogte van cheminees kunnen we zo veel
beter meten dan met een meetlint mogelijk geweest zou zijn.
Zijn er dan geen nadelen? Jawel hoor, zo valt de bluetooth verbinding om de
zoveel tijd weg en besluit het apparaat tot grote ergernis om halverwege
twee meetfiles over elkaar heen te projecteren.
Na een lang dagje meten komen we buiten Jean Luc en Damian tegen, van de
speleoclub uit Rochefort. Jean Luc had onze auto’s ’s ochtends al zien
staan en was nog een uurtje verwijderd van zijn pak aantrekken om ons te
zoeken.
Zondag doen we een meting van de metro door de put(ten) naar de grote
zaal. De put is veel imposanter als dat ik me van vroegere trips herinner.
Halverwege is een mooie formatie te bewonderen in de wand. Boven aan de
put vertrekt een mooie schoorsteen. Aan de overkant van de put lijkt het
of de gang verder gaat. Zou iemand dit al eens verkend hebben? Tijdens het
meten bekijk ik wat zijgangen, langzaam begin ik inzicht te krijgen hoe
het hier allemaal in elkaar steekt. Dit wordt zonder meer het lastigste
stuk om duidelijk weer te geven op de topo.
Jos maakt nog wat aanvullende metingen in de grote zaal terwijl Liset en ik
naar buiten gaan om de cheminée die boven in de ingangszaal uitkomt in te
meten. Een paar meter kruipen geeft uit op een plezant putje met spits te
over. Er kan zelfs een kleine traverse geëquipeerd worden. Al stijgend
meten we het gangetje in, We starten bij meetpunt 1 (links bij de ingang)
en maken de meting af door buiten langs naar de boveningang te meten. Jos
is ondertussen (alweer)in gesprek geraakt met een verliefd stel op
leeftijd en weet zelfs wat champagne te scoren.
beneden niveau, net achter de Benitier.
Om de Benitier (doopfont) te legen had Jos zijn laplandmok en een leeg
tonnetje meegenomen. Iemand was ons echter voor geweest zodat we snel
konden starten met het schetsen van de gangvormen. Na enige uitleg van Jos
(de leermeester) kon ik (de leerling) aan de slag met de palmtop en de
DistoX. De distoX geeft je de mogelijkheid om heel nauwkeurig te schetsen
doordat je onbeperkt metingen kunt doen en zo de contouren van de gang
nauwkeurig vast kunt leggen. Ook de hoogte van cheminees kunnen we zo veel
beter meten dan met een meetlint mogelijk geweest zou zijn.
Zijn er dan geen nadelen? Jawel hoor, zo valt de bluetooth verbinding om de
zoveel tijd weg en besluit het apparaat tot grote ergernis om halverwege
twee meetfiles over elkaar heen te projecteren.
Na een lang dagje meten komen we buiten Jean Luc en Damian tegen, van de
speleoclub uit Rochefort. Jean Luc had onze auto’s ’s ochtends al zien
staan en was nog een uurtje verwijderd van zijn pak aantrekken om ons te
zoeken.
Zondag doen we een meting van de metro door de put(ten) naar de grote
zaal. De put is veel imposanter als dat ik me van vroegere trips herinner.
Halverwege is een mooie formatie te bewonderen in de wand. Boven aan de
put vertrekt een mooie schoorsteen. Aan de overkant van de put lijkt het
of de gang verder gaat. Zou iemand dit al eens verkend hebben? Tijdens het
meten bekijk ik wat zijgangen, langzaam begin ik inzicht te krijgen hoe
het hier allemaal in elkaar steekt. Dit wordt zonder meer het lastigste
stuk om duidelijk weer te geven op de topo.
 |
| puit saucisse |
Jos maakt nog wat aanvullende metingen in de grote zaal terwijl Liset en ik
naar buiten gaan om de cheminée die boven in de ingangszaal uitkomt in te
meten. Een paar meter kruipen geeft uit op een plezant putje met spits te
over. Er kan zelfs een kleine traverse geëquipeerd worden. Al stijgend
meten we het gangetje in, We starten bij meetpunt 1 (links bij de ingang)
en maken de meting af door buiten langs naar de boveningang te meten. Jos
is ondertussen (alweer)in gesprek geraakt met een verliefd stel op
leeftijd en weet zelfs wat champagne te scoren.
maandag 18 juli 2011
zondag 17 juli 2011
Ansichtkaart
 |
| Prentbriefkaart uit de tijd dat de Lomme nog vrij de Nou Maulin in kon stromen. |
donderdag 14 juli 2011
De Schat van de Trou Maulin
Bronnen onderzoek levert soms juweeltjes op. De legende die hier volgt wil ik jullie niet onthouden:
De schat van de Trou Maulin
Er was eens lang geleden in Rochefort, een man genaamd Eléazar. Hij was zo hebzuchtig en op winst belust dat hij zelfs vergat te eten en te drinken. Hij had een klein bedrag tegen hoge rente aan een arme koopman uit Jemelle geleend.
De arme koopman kon zijn schuld niet op tijd betalen en kreeg te horen dat hij moest hangen als hij niet met geld over de brug zou komen. Op een nacht spoedde Eléazar zich langs een galg waar twee ongelukkigen hingen, kraaien pikten aan hun schedels. Toen Eléazar stopte om te kijken, zei de eerste tegen de tweede:
- Broeder, slaap je? - Nee, antwoordde de ander, want die gemene raaf houdt me wakker met zijn getik op mijn kop. - Ik zal je een geheim vertellen, zei de eerste. - Er ligt in de Trou Maulin een vat vol goud, parels en diamanten. Bij het horen van deze woorden, haastte Eléazar zich voort. Hij kwam al snel bij de ingang van de Trou Maulin. Bij de ingang zag hij een grote vaas, waarvan de hals net groot genoeg was om zijn hand in te steken. Hij stak zijn arm uit en zijn hand erin. - Ha! Ha, Ha! riep hij, de gehangenen hadden gelijk. Hier zijn kronen, en ringen, en kralen en kettingen. Hij voelde een onbeschrijfelijke genot en haakte zijn vingers in de schat. En, terwijl hij probeerde om zijn hand vol juwelen terug te trekken, had hij niet in de gaten dat de vaas over de grond gleed, voortgetrokken door een onzichtbare kracht.
Eléazar liep met de vaas mee. Met een vuist vol kostbaarheden kon hij zijn hand niet uit de smalle opening van de vaas trekken. Een spottende stem riep:
- Laat deze rijkdommen los en je bent vrij om te gaan!
De vaas begon naar beneden te rollen en nam Eléazar mee, terwijl het gerommel van een waterval opsteeg uit de afgrond. Hij hield nog steeds zijn hand dicht met daarin gouden munten en edelstenen. Toen zag hij twee grijnzende rode mannetjes.
- Hij zal te pletter storten, zei de eerste.
- Hij heeft anderen in het ongeluk gestort, deze keer is het zijn beurt. En uit de diepte rezen nog veel meer rode mannetjes die hem omsingelden en snel voortduwden, totdat uiteindelijk de stilte wederkeerde in de Trou Maulin.
De arme koopman kon zijn schuld niet op tijd betalen en kreeg te horen dat hij moest hangen als hij niet met geld over de brug zou komen. Op een nacht spoedde Eléazar zich langs een galg waar twee ongelukkigen hingen, kraaien pikten aan hun schedels. Toen Eléazar stopte om te kijken, zei de eerste tegen de tweede:
- Broeder, slaap je? - Nee, antwoordde de ander, want die gemene raaf houdt me wakker met zijn getik op mijn kop. - Ik zal je een geheim vertellen, zei de eerste. - Er ligt in de Trou Maulin een vat vol goud, parels en diamanten. Bij het horen van deze woorden, haastte Eléazar zich voort. Hij kwam al snel bij de ingang van de Trou Maulin. Bij de ingang zag hij een grote vaas, waarvan de hals net groot genoeg was om zijn hand in te steken. Hij stak zijn arm uit en zijn hand erin. - Ha! Ha, Ha! riep hij, de gehangenen hadden gelijk. Hier zijn kronen, en ringen, en kralen en kettingen. Hij voelde een onbeschrijfelijke genot en haakte zijn vingers in de schat. En, terwijl hij probeerde om zijn hand vol juwelen terug te trekken, had hij niet in de gaten dat de vaas over de grond gleed, voortgetrokken door een onzichtbare kracht.
Eléazar liep met de vaas mee. Met een vuist vol kostbaarheden kon hij zijn hand niet uit de smalle opening van de vaas trekken. Een spottende stem riep:
- Laat deze rijkdommen los en je bent vrij om te gaan!
De vaas begon naar beneden te rollen en nam Eléazar mee, terwijl het gerommel van een waterval opsteeg uit de afgrond. Hij hield nog steeds zijn hand dicht met daarin gouden munten en edelstenen. Toen zag hij twee grijnzende rode mannetjes.
- Hij zal te pletter storten, zei de eerste.
- Hij heeft anderen in het ongeluk gestort, deze keer is het zijn beurt. En uit de diepte rezen nog veel meer rode mannetjes die hem omsingelden en snel voortduwden, totdat uiteindelijk de stilte wederkeerde in de Trou Maulin.
Vertaling Marcel Dikstra uit: Guy de Block: Légendes & Mystères des Grottes de Belgique: Découvertes insolites, trésors, anecdotes et drames. Noir Dessins production. www.noirdessin.be. ISBN 9782873511401.
Te koop bij Jean Marc Mattlet: www.librairiespeleo.be/
maandag 11 juli 2011
NM 20110710
Ik heb de gezelligheid van het Speleo Limburg groeve weekend vaarwel gezegd om een dagje in mijn eentje te gaan topograferen. Toen we de vorige keer van de NM wegreden poppelde ik om terug te gaan. En dit weekend leek me een perfect dubbel doelweekend.
Alleen? Kan dat dan? Het gaat. Ik heb m'n zinnen erop gezet om de ingangszone in beeld te brengen zodat we die over de 1910 topo van Martel kunnen projecteren.
Ik vorder gestaag en na een uur of vier, vijf heb ik tot en met de grille het meeste in beeld gebracht. Nu kom ik in de zone waarbij hulp heel welkom is.
Een keer heeft een speleoloog in korte broek even het meetpunt aangehouden, voor de rest was het: niet te grote slagen maken en op witte stipjes richten of op het potje witte verf.
Het geeft me een goed gevoel dat je in zo'n weinig tijd zoveel kunt doen en het helpt me te beseffen dat de NM net zo gemeten moet worden als je een olifant eet, stukje voor stukje.
Ik verken Rochefort nog even.
Jos
Verstuurd vanaf mijn iPod
Alleen? Kan dat dan? Het gaat. Ik heb m'n zinnen erop gezet om de ingangszone in beeld te brengen zodat we die over de 1910 topo van Martel kunnen projecteren.
Ik vorder gestaag en na een uur of vier, vijf heb ik tot en met de grille het meeste in beeld gebracht. Nu kom ik in de zone waarbij hulp heel welkom is.
Een keer heeft een speleoloog in korte broek even het meetpunt aangehouden, voor de rest was het: niet te grote slagen maken en op witte stipjes richten of op het potje witte verf.
Het geeft me een goed gevoel dat je in zo'n weinig tijd zoveel kunt doen en het helpt me te beseffen dat de NM net zo gemeten moet worden als je een olifant eet, stukje voor stukje.
Ik verken Rochefort nog even.
Jos
Verstuurd vanaf mijn iPod
zaterdag 9 juli 2011
2e Pinksterdag
Vandaag sluiten we weer een rondmeting door de Passage des Orions. Lekker veel rondmetingen geven ons veel controle mogelijkheden voor het maken van een correcte topo. Daarna gaan we verder via de Bénitier en dalen af naar het petit lac. Vervolgens gaan we verder door het beneden niveau. We maken hier en daar semi-permanente meetpunten door kleine gaatjes te boren en er met plugjes en niet magnetische schroeven genummerde merktekens vast te zetten. Ooit kunnen we ze ook weer verwijderen. Maar met ons tempo van hooguit één weekend per maand, gaat het nog wel even duren voor we klaar zijn met de topo. Met enig zoekwerk vinden we onze weg door de blokken naar boven om uiteindelijk aan te sluiten op station nr 36 in de Salle des Eboulis.
vrijdag 8 juli 2011
Pinksteren
We gebruiken het Pinksterweekend om er een lap op te geven. Jos, Lisette en Marcel. Annelet en Sieds en Laura-Jo zijn ook mee. Marcel maakt een doorsteek met Sieds (9) en Laura-Jo (8). We klimmen van onder naar boven. Als we een paar uur later weer buiten staan kunnen we niet anders dan apetrots zijn op het gebroed. Ondertussen maken Jos en Lisette de nodige metingen zowel in als buiten de grot.
We hebben voor de komende twee dagen een heel lijstje van werkzaamheden. Eerst eens door de oude boveningang naar beneden om weer een nieuwe loop te creëren.
In de Salle du Bivouac bevinden zich twee steenbruggen of ponts. Van bovenaf die bogen lijk je verder te kunnen klimmen. We gaan die bruggen beklimmen. Met onze nieuwe Hilti zullen we niet te stoppen zijn! Maar we hebben niet de illusie dat we de eerste zijn om erboven op te klauteren. Toch zal het moeten willen we de grot goed in kaart kunnen brengen. We beginnen met de tweede brug omdat die het makkelijkst lijkt. En zo gooien we als een cowboy een lasso om een blok en niet veel later zitten we bovenop de brug. Maar dan verder lijkt het toch iets lastiger te worden, dan het van beneden af leek. Nu zal het klimtechnisch wel niet moeilijker dan derde graads zijn, maar de onzekerheid van het klimmen op een helling van 60-70 graden met klei als voetsteun maakt het toch wel spannend. We zien de onderkant van een blokkenstort. Waarschijnlijk een uitvloeisel van de Fromage de Gruyere. Toch moeten we er zeker van zijn dat het daar niet verder gaat. Ik ben niet religieus, dus schietgebedjes helpen niet. Dan maar gewoon omhoog. Met de Hilti heb ik twee tussenzekeringen aangelegd en Lisette zekert me. Na enig onethisch geworstel hijs ik me op een blok en kom bij van de inspanning. Nu kan ik de blokkenstort goed zien. Geen vervolg, en geen tocht. Ook zie ik de slijtsporen van een koord, dus iemand was me voor. Had ie dat maar ergens opgeschreven....
Dan op naar de andere brug. Deze is wat moeilijker te lassoën, maar we maken er een tweetrapsraket van. Eerst met een speleokoord om een blok, en vandaar uit gooit Lisette met een speciale werpzak. Deze is door Jos gefabriceerd, gemaakt met Peruaans 2mm koord in een werpzak kanostijl (maar dan verzwaard met een kleiprop). Lisette heeft geen vertrouwen in haar eigen kunnen, maar desalniettemin werpt ze raak na de tweede worp. We trekken het koord door en de weg naar boven ligt open.
Die weg is makkelijker dan de eerste brug, maar loopt ook dood. Gelukkig is er wel een mooi calcietgordijn ter compensatie. Heel moeilijk was de beklimming niet, dus we komen nog een keer terug voor een topo / foto sessie. Voor vandaag is het mooi geweest.
Buiten rijden we direct naar de herberg in Han, maar we stoppen nog even in Rochefort bij de Muret en maken een praatje met de mannen van Cascade die daar aan het duiken zijn. We maken kennis met Marc Legros, met wie we afspreken eens een tochtje te maken om alle hoeken en gaatjes te bekijken.
We hebben voor de komende twee dagen een heel lijstje van werkzaamheden. Eerst eens door de oude boveningang naar beneden om weer een nieuwe loop te creëren.
In de Salle du Bivouac bevinden zich twee steenbruggen of ponts. Van bovenaf die bogen lijk je verder te kunnen klimmen. We gaan die bruggen beklimmen. Met onze nieuwe Hilti zullen we niet te stoppen zijn! Maar we hebben niet de illusie dat we de eerste zijn om erboven op te klauteren. Toch zal het moeten willen we de grot goed in kaart kunnen brengen. We beginnen met de tweede brug omdat die het makkelijkst lijkt. En zo gooien we als een cowboy een lasso om een blok en niet veel later zitten we bovenop de brug. Maar dan verder lijkt het toch iets lastiger te worden, dan het van beneden af leek. Nu zal het klimtechnisch wel niet moeilijker dan derde graads zijn, maar de onzekerheid van het klimmen op een helling van 60-70 graden met klei als voetsteun maakt het toch wel spannend. We zien de onderkant van een blokkenstort. Waarschijnlijk een uitvloeisel van de Fromage de Gruyere. Toch moeten we er zeker van zijn dat het daar niet verder gaat. Ik ben niet religieus, dus schietgebedjes helpen niet. Dan maar gewoon omhoog. Met de Hilti heb ik twee tussenzekeringen aangelegd en Lisette zekert me. Na enig onethisch geworstel hijs ik me op een blok en kom bij van de inspanning. Nu kan ik de blokkenstort goed zien. Geen vervolg, en geen tocht. Ook zie ik de slijtsporen van een koord, dus iemand was me voor. Had ie dat maar ergens opgeschreven....
Dan op naar de andere brug. Deze is wat moeilijker te lassoën, maar we maken er een tweetrapsraket van. Eerst met een speleokoord om een blok, en vandaar uit gooit Lisette met een speciale werpzak. Deze is door Jos gefabriceerd, gemaakt met Peruaans 2mm koord in een werpzak kanostijl (maar dan verzwaard met een kleiprop). Lisette heeft geen vertrouwen in haar eigen kunnen, maar desalniettemin werpt ze raak na de tweede worp. We trekken het koord door en de weg naar boven ligt open.
Die weg is makkelijker dan de eerste brug, maar loopt ook dood. Gelukkig is er wel een mooi calcietgordijn ter compensatie. Heel moeilijk was de beklimming niet, dus we komen nog een keer terug voor een topo / foto sessie. Voor vandaag is het mooi geweest.
Buiten rijden we direct naar de herberg in Han, maar we stoppen nog even in Rochefort bij de Muret en maken een praatje met de mannen van Cascade die daar aan het duiken zijn. We maken kennis met Marc Legros, met wie we afspreken eens een tochtje te maken om alle hoeken en gaatjes te bekijken.
zondag 3 juli 2011
zoekfunctie
Leuk zo'n blog, maar niet als de software het niet doet, zoals de zoekfunctie die geen enkel resultaat geeft, of de ondertitel waarvan je de kleur alleen maar lijkt te kunnen veranderen, maar niet de verandering toepassen. Grrr.
P.S. Heb enige tijd later ondanks mezelf de zoekfunctie toch aan de praat gekregen.
P.S. Heb enige tijd later ondanks mezelf de zoekfunctie toch aan de praat gekregen.
zaterdag 2 juli 2011
De eerste meetdag
Zaterdag 21 mei.
We hebben eerder in de ingang een beetje geoefend met meten, maar nu gaan we toch echt beginnen met het hertopograferen van de Nou Maulin. Het is een van de eerste grotten die ik ooit deed, het was in 1982 en ook toen samen met Marcel.
Ons plan is de doorsteek van beneden naar de nieuwe boveningang te meten en terug door het bos op de loop (rondmeting) te sluiten. Alle metingen in de grot meten we ook terug om de betrouwbaarheid van de meting te verhogen. Het valt me alweer op hoe weinig extra tijd dat kost.
Na 72 stations is de loop gesloten. Met zo'n lange meting mag er ook een hele grote sluitfout inzitten. Even opfrissen: na een rondmeting komen de uiteinden van de meetlijnen nooit exact bij elkaar uit. Dat komt in de eerste plaats door de grenzen aan de nauwkeurigheid van het kompas, clino en disto. Een kompas meet met een nauwkeurigheid van +/- 1 graad, dus is een afwijking van 17cm op 10 meter binnen de tolerantie. Die 17 cm noemen we meetruis. Is de afstand groter dan 17 cm dan is er een fout gemaakt en moet de meting over. Maar zoals gezegd komt de meetruis ook door de clino en disto en niet te vergeten de precisie van het aanhouden van het meetstation. Al die kleine meettoleranties zijn opgeteld de acceptabele meetruis. En na 72 stations mag de meetruis al gauw zo'n 5 meter zijn! Onze sluitfout blijkt daar ruim binnen te vallen. We hebben in die eerste sessie alleen een soort basislijn door de grot gelegd. Dit is de gridlijn vanwaaruit we de rest van de metingen en schetsen kunnen gaan maken. Omdat we de DistoX regelmatig moeten gaan calibreren (vóór ieder meetsessie!), hebben we in de ingangszone een kubusmeetstation gemaakt. Dit bestaat uit acht niet magnetische schroefjes in twee vierkanten in tegenover elkaar liggende wanden.
Deelnemers: Erik, Lisette, Marcel, Jos.
We hebben eerder in de ingang een beetje geoefend met meten, maar nu gaan we toch echt beginnen met het hertopograferen van de Nou Maulin. Het is een van de eerste grotten die ik ooit deed, het was in 1982 en ook toen samen met Marcel.
Ons plan is de doorsteek van beneden naar de nieuwe boveningang te meten en terug door het bos op de loop (rondmeting) te sluiten. Alle metingen in de grot meten we ook terug om de betrouwbaarheid van de meting te verhogen. Het valt me alweer op hoe weinig extra tijd dat kost.
Na 72 stations is de loop gesloten. Met zo'n lange meting mag er ook een hele grote sluitfout inzitten. Even opfrissen: na een rondmeting komen de uiteinden van de meetlijnen nooit exact bij elkaar uit. Dat komt in de eerste plaats door de grenzen aan de nauwkeurigheid van het kompas, clino en disto. Een kompas meet met een nauwkeurigheid van +/- 1 graad, dus is een afwijking van 17cm op 10 meter binnen de tolerantie. Die 17 cm noemen we meetruis. Is de afstand groter dan 17 cm dan is er een fout gemaakt en moet de meting over. Maar zoals gezegd komt de meetruis ook door de clino en disto en niet te vergeten de precisie van het aanhouden van het meetstation. Al die kleine meettoleranties zijn opgeteld de acceptabele meetruis. En na 72 stations mag de meetruis al gauw zo'n 5 meter zijn! Onze sluitfout blijkt daar ruim binnen te vallen. We hebben in die eerste sessie alleen een soort basislijn door de grot gelegd. Dit is de gridlijn vanwaaruit we de rest van de metingen en schetsen kunnen gaan maken. Omdat we de DistoX regelmatig moeten gaan calibreren (vóór ieder meetsessie!), hebben we in de ingangszone een kubusmeetstation gemaakt. Dit bestaat uit acht niet magnetische schroefjes in twee vierkanten in tegenover elkaar liggende wanden.
Deelnemers: Erik, Lisette, Marcel, Jos.
Abonneren op:
Posts (Atom)