NM 13-11-2011 petite découverte

Zaterdag 12 november.
Dit weekend zijn het alleen Jos en Marcel die samen gaan meten, omdat Erik en Lisette aan het duiken zijn in warme oorden.
Na de gebuikelijke calibreer-sessie van de DistoX topograferen we nog een keer door het grindsifon heen, want gek genoeg hebben we wel een lijnplot, maar waren we net dat stuk tekening kwijt, of was het nooit geschetst? Nu is het er in ieder geval wel.
Ik probeer wat foto's te maken met mijn nieuwe slave unit (firefly 3), maar alsof de duivel ermee speelt, doet ie net alsof het een ouderwetse slave is, en gaat af op de voorflits van mijn fototoestel. Thuis had ik hem nog getest en toen leek het goed te gaan. Dus helaas, geen foto's deze keer, grrr.
Daarna op naar de grote gatenkaas (gruyere). Op niveau ''paard'' maaken we een uitgebreide schets. Het paard is een markante steen in de meest oostenlijke route door de blokken. We maken en passent een verbinding met onze lijnplot aan westelijke kant van de blokkenstort.
Dat gedaan hebbende, gaan we verder in de grote zaal, waar we een aanzet maken van de zaal en dan het daarboven gelegen zaaltje in kaart brengen. Ergens aan de zuidkant van dat bovenzaaltje vind ik een klein gaatje met zicht op een klein vervolg. Hm, er zit zelfs een beetje tocht in die naar buiten gaat.  Interessant evengoed.
De herberg in Han is vol dit weekend, dus gaan we op zoek naar een alternatief.
La Martinette in Rochefort, is een mooi gelegen gite. Meer een hotel / gite dan een jeugdherberg. Het is dan ook ietsje duurder, maar dan heb je ook wel een beter ontbijt en een aardige bediening.
Volgende keer een andere gite, er zijn er genoeg in Rochefort. Ik heb de smaak te pakken, we gaan ze allemaal uitproberen.
Buiten maken we nog een babbeltje met de equipe uit West Vlaanderen. De voortgang van het graafproject in hun grot is goed zo te horen.

13 november
Routineus calibreren we de DistoX, ai afwijking delta 9,96. Nog een keer, en nu is ie maar 0,39, oef! Tijdrovende bezigheid is dit toch altijd weer.
Na een uurtje topografen in de grote zaal (wat een boel blokken zijn dat toch) heb ik het een beetje koud en besluit dat gaatje van gisteren eens aan nadere inspectie te onderwerpen. Wie weet is daar een weg uit de blokken te vinden?
Een uurtje graven met een schepje is genoeg om me door de vernauwing te werken. Twee meter verder is er nog een versmalling, maar om erdoor te raken hoef ik alleen een steen te verleggen.
Zoals ik al vreesde kom ik weer uit in een blokkenstort.  Ruimte genoeg om te zitten. Om een hoek wurm ik me tussen een paar stenen door en warempel hier kan ik zowaar staan, een zaaltje van  2 x 3, nog steeds in de blokken en hanging death boven mijn hoofd, daar waar waarschijnlijk de tocht in verdwijnt. Ik topografeer het; en het nieuwe stuk meet ruim tien meter. Niet veel maar toch een onverwacht verjaardagskado. Hasta la vista baby.